Sayısız derdimi sazıma döktüm,
Ses verirdi sır vermezdi bir zaman.
Vurdum sarı tele perdeye çöktüm
Ses verdi de, sır vermezdi bir zaman.
Yapılmış gövdesi bir dut dalından,
Ne nağmeler çıkar idi kalından
Bir tek o anlardı âşık halinden,
Ses verdi de, sır vermezdi bir zaman.
Bir püskülü vardı yârin elinden,
Sadece ustası anlar dilinden,
Farkı yoktur bir utangaç gelinden,
Ses verdi de, sır vermezdi bir zaman.
Nerde üretilip gelirdi teli,
Sesine ses kattı seherin yeli,
Sesi andırırdı bir coşkun seli,
Ses verdi de, sır vermezdi bir zaman.
Mahiyeti gövde, saptan ibaret,
On beş aralıklı ipten ibaret,
İçi sır dolu bir küpten ibaret,
Ses verdi de, sır vermezdi bir zaman.
Emre itaatsizlik yapmazdı asla,
Ne yöne istersen o yöne yasla,
Göğsünü sedefle, nakışla süsle,
Ses verdi de, sır vermezdi bir zaman.
Şimdiyse duvarda asılı durur,
Ne bir sitem eder ne yüze vurur,
Ne tasası vardır nede bir sürur,
Sorarsa dostlarım nedir ki bu hal,
Altı telli sazla ettim hasbihal,
Oğuzsoylum derki yoktur izmihlal,
Ses verdi de, sır vermezdi bir zaman.
İzmihlal:Yıkılma |
ŞİİRLERİM.
